Waarom kan ik dat gebouw niet vinden? Ik had het al lang moeten zien. Klopt het adres wel? En ik ben al te laat. Veel te laat. Toch maar goed dat ik nog even gebeld heb. Nu weten ze tenminste waar ik blijf. Maar een uur te laat, daar zullen ze toch niet op gerekend hebben. Ik vind het vooral jammer voor Jaap. Hij heeft er zo lang op gewacht. Ik heb het over Jaap Kramer, en het boek dat over hem verschenen is. Al weer een paar jaar geleden werd ik door Jaap en een uitgever benaderd. Er zou een boek over het leven en werk van de illustere illustrator verschijnen. Of ik er ook een bijdrage aan wilde leveren. Natuurlijk wilde ik dat wel, en schreef een aardig stukje waarin ik vooral de altijd prima samenwerking benadrukte. En vervolgens werd het stil. Tot ik niet zo lang geleden een enthousiast telefoontje van Jaap kreeg. Het boek was eindelijk klaar. Het zou groots worden overhandigd in Groningen temidden van vele prominenten, en of ook maar even het woord wilde voeren. Prima, dat wilde ik wel doen. Al dagen van te voren was ik aan het herkauwen op een mooie rede, en ik dacht dat ik voldoende veren verzameld had om op Jaaps hoed te spelden. Maar op sommige dagen gaan dingen anders dan gepland. We hadden ons huis te koop staan. Maandenlang geen kijkers, laat staan kopers, en juist op de middag voor de uitreiking van Jaaps boek kijkers. Maar het kon allemaal net, en bij de bezichtiging hoefden we immers niet te zijn, dat regelt de makelaar wel. Net als ik klaar zit om naar Groningen te rijden belt de makelaar. De mensen zitten in de kamer, hebben haast en willen in onderhandeling gaan. Ja, wat doe je dan? Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest om Jaap meteen te bellen. Ik krijg zijn vrouw aan de lijn, die gelukkig alle begrip toont. Ze wachten wel even. Snel naar huis. De onderhandelingen lopen goed. We hebben een heel aardige makelaar, die honderd woorden gebruikt waar er twee nodig zijn. Onder normale omstandigheden prachtig, maar ik zit nu toch wel wat op hete kolen. Gelukkig verkopen we het huis, en kan ik eindelijk weg. Het kolkt in mijn hoofd. Door alle opwinding ben ik alle mooie woorden van mijn speech haast vergeten, maar ik verzin wel wat. In Groningen rij ik vervolgens ook nog hopeloos verkeerd, want ik heb het kaartje op de kop liggen. Pas veel te laat zie ik dat ik het gebouw al lang voorbij gereden ben. Draaien met gillende banden en terug. Bijna een uur te laat kom ik eindelijk binnen, in een zaal met een bonte verzameling schrijvers, uitgevers, vrienden, familieleden en andere belangstellenden. “Dat is ‘m. Dat is ‘m,” hoor ik fluisteren. Oeps, er is blijkbaar over gepraat. In de gang tref ik Jaaps vrouw. Ze hebben het programma zo lang mogelijk proberen te rekken, maar Jaap is net twee minuten geleden met signeren begonnen. Gelukkig is ze blij dat we ons huis verkocht hebben. Ook bij Jaap proef ik geen spoor van rancune. Hij snapt het best, en is blij dat ik er ben. Trots wijst hij op zijn boek. “Heb je dit al gezien?” Nee, dat heb ik niet. Meteen koop ik een exemplaar en duik er mee in een hoekje. Ik heb heel wat van deze boeken in de kast staan. Isings, Jetses, Bulder, Escher, noem ze maar op. Maar dit boek springt er toch echt uit. Het is een bijna glossy boekwerk, met prachtig glanzende bladzijden geworden, dat natuurlijk bol staat van het mooiste dat Jaap ooit getekend heeft. Een must voor iedere Kramerfan. Wat het boek trouwens voor iedereen leuk maakt zijn de talloze bijdragen van anderen over Jaap Kramer. Mijn bijdrage staat er in, maar heel veel mensen hebben op heel verschillende manieren met de tekenaar te maken, en dat vind je leuk terug in die stukjes, die tevens een beeld geven van hoe Jaap werkt. Ik kan hier de hele avond wel in lezen, maar daar krijg je bij zo’n gelegenheid de kans niet voor. Natuurlijk moet je even bijpraten met je schrijvercollega’s die je juist bij dit soort gelegenheden treft. Pas laat die avond rij ik, heel wat rustiger dan op de heenreis, terug naar huis. Het prachtige boek ligt naast me te glanzen. Daar ga ik de komende dagen eens lekker van genieten