Ik vind het vreselijk dat ik er niet bij ben. Maar ik moet in Amsterdam zijn, op een vergadering van de Schoolschrijver, het kan niet anders, en Dick is de hele dag thuis. En dus stap ik ‘s morgens in de trein, terwijl de jongens wachten op de uitslag van hun examen. Tussen 12 en 1 worden ze gebeld. Als ze het niet gehaald hebben. Stel je voor dat één van hen het niet gehaald heeft. Dat één van de jongens een her heeft. Kunnen we dan feestvieren? Is het dan eigenlijk nog wel leuk om geslaagd te zijn? De jongens vragen het zich ook af.

De tijd kruipt voorbij. Het wordt kwart over 12, half 1. Dick loopt als een gekooide tijger door het huis. ‘Dit is niet meer van deze tijd,’ appt hij. Kwart voor 1. Ik kom aan in Amsterdam-Zuid. ‘Ze zijn nu de P aan het bellen,’ appt Dick. Betekent dat dat ze geslaagd zijn, de Makken? Of zijn ze gewoon random door het alfabet heen aan het bellen? Om 1 uur stap ik met collega Gonneke de tram in. Ik krijg een appje van een lachende drol. Ze zijn geslaagd.

Ooit werden ze tien weken te vroeg geboren. Er was zoveel dat mis had kunnen gaan. Maar ze hebben het overleefd, alledrie. Ze zijn gezond, alledrie. Ze hebben zonder problemen hun scholen doorlopen, in Axel, in Jakarta, in Groningen. En nu, na zes jaar VWO, zijn ze geslaagd. Alledrie. De wereld ligt open. Zal ik het toch maar een keer zeggen? Goddank.

(klik op de foto om hem te vergroten)