De dag begon mooi en zonnig, echt zo’n stille nazomerdag met van dat lage licht, maar toen we vlakbij Dordrecht waren, werd de lucht ineens onheilspellend donker. Toen we voor de Ark parkeerden, begon het te stortregenen. Ik stapte uit en ik was binnen twee tellen compleet doorweekt. ‘Hierheen!’ riep Mireille Geus, en ik liet mijn laptop liggen en rende achter haar aan naar binnen. Toch wel wat surrealistisch om vanuit de ark van Noach het water te zien neerkletteren. Ik was nog nooit in de ark geweest, maar ik was onder de indruk. Wat een gigantisch bouwwerk. Vier verdiepingen, geloof ik, helemaal van hout (door een gaatje in de planken vloer kon je de verdieping eronder zien), overal dieren (een vreselijke ijsbeer achter de deur waarop staat ‘stoere mannen-wc’) en de authentieke geur van mest en stro en voer hing overal, zelfs in de lift.
Mireille en ik waren er voor een schrijfworkshop: ‘Beleef de bijbel alsof je er zelf bij was’. Illustrator Irene Goede gaf in de zaal naast die van ons een tekenworkshop aan de kinderen, en we werden begeleid door Aukelien Wierenga en Wilma Kapitein van Uitgeverij Jongbloed, en door Mirjam Vermeij van het Nederlands Bijbelgenootschap.

Mireille, Lieke van Duin en ik zijn maanden bezig geweest met het schrijven van de Jeugdbijbel. Elk verhaal was een compleet nieuwe wereld. Je moest je het verhaal helemaal eigen maken, bedenken vanuit welk personage je zou willen schrijven, de achtergrond begrijpen, de cultuur, de geschiedenis. En al schrijvend kreeg je het idee dat je er zelf bij was. Dat je zelf in de boot zat, zelf door de woestijn liep, zelf Jezus hoorde praten. Dat leverde regelmatig verrassende ontdekkingen op.
Het leek ons leuk als mensen dat ook zelf zouden kunnen ervaren. En dat was dus ook wat ze gingen doen tijdens de workshop. Ze konden kiezen uit het verhaal van de ‘verloren zoon’ of dat van ‘Mozes in het biezen mandje’, en ze hadden de keus uit een aantal hoofdpersonen – de verloren zoon, zijn vader of zijn broer. De moeder van Mozes, zijn zusje of de prinses. Ze hadden vragen waarmee ze zich konden inleven in hun personage, vragen die wij onszelf ook allemaal gesteld hadden.
We vonden het een beetje spannend, want we wisten niet of mensen dat zouden zien zitten. Na 20 minuten voorbereiden jezelf als verloren zoon of Egyptische prinses gaan presenteren op een podium?
Inderdaad waren er twee mensen die halverwege zeiden: ‘Wij haken af.’ Maar de rest bleef zitten, en ging in groepjes aan het werk, en in elk groepje was iemand bereid om zich te verkleden en het verhaal te presenteren. Heel dapper.
En wat een prachtige, verrassende verhalen. Bijzonder om te zien wat er gebeurt als je een bijbelverhaal zo van binnen uit beleeft. Hoe je dingen ontdekt waardoor je zelf ontroerd raakt. Voor herhaling vatbaar, deze workshop.

foto’s: Aukelien Wierenga