Mijn drielingzoons hebben examen gedaan op dezelfde school waar ik 35 jaar geleden examen deed, en ineens is het net of het nog maar heel kort geleden is. Ik zie mezelf weer op weg naar het Gomaruscollege voor de diploma-uitreiking, naar de kennismakingsbijeenkomst van de studentenvereniging (zou ik een jurk aan moeten? Ik kwam van een school waar ik ook jaren lang een rok moest dragen), naar de universiteit, waar ik me hopeloos verloren voelde. Ik studeerde klassieke talen, maar eigenlijk wilde ik gewoon boeken en gedichten schrijven. Ik wilde iets creatiefs doen, iets met muziek en drama, iets waar geen opleiding voor bestond, iets waar je geen geld mee kon verdienen, iets wat je in elk geval niet deed als gereformeerd meisje.
35 jaar later kan ik mijn geluk niet geloven. Ik schrijf. Ik schrijf. Ik schrijf!
Soms doe ik iets met muziek. En soms sta ik zelfs in een theater.
De wolf komt eraan. Dit zijn dappere kinderen. Kleuters beginnen op dit moment te huilen.
Eend en roodborstje hebben vreselijke ruzie. Maar waarover eigenlijk?
Voor het Gelders Orkest mocht ik twee jaar geleden een nieuwe versie schrijven van Peter en de wolf, en ik maakte er een spannend verhaal van, met Peter en zijn chagrijnige opa, en met een Roodkapje die we ter plekke uit het publiek haalden en een Roodkapjesjurkje aantrokken, en die we moesten zien te redden uit de bek van de wolf. En tot overmaat van geluk mocht ik ook nog verteller worden bij de uitvoeringen. (Ik krijg contracten waarin ik ‘de artiest’ genoemd word. De ARTIEST!).
Dit voorjaar waren er weer nieuwe voorstellingen, en van tevoren werden we een ochtend lang gecoacht door Josee Hussaarts van theatergroep Kwatta. Het was al leuk (met musici die zich verkleden als hun personage, en die op zwemvliezen door het theater lopen of iedereen van het podium jagen of elkaar opereren), maar er viel nog wel wat te verbeteren. Vooral aan mij. Het moest veel sneller en flitsender en spannender. Mijn hoofd duizelde toen ik terugreed van Arnhem naar Haren. We hadden maar één ochtend gehad, en ik had zoveel te horen gekregen dat ik het niet kon bevatten, en we hadden niet eens een paar uur om nog te repeteren en alles erin te slijpen.
Maar op de een of andere manier was Josee erin geslaagd om in een paar uur tijd een knop om te zetten in ons hoofd, en toen we de volgende dag in Wilp optraden met de volledig vernieuwde versie van Peter, Roodkapje en de wolf was de voorstelling ineens een stuk beter en sneller. En interactiever.
Drie dagen lang hebben we voorstellingen gedaan. In de dorpskerk in Wilp. In het theater in Nunspeet. En op een basisschool in Heteren, waar de directeur vindt dat alle kinderen een keer in hun leven kennis moeten kunnen maken met een echte opvoering van Peter en de wolf. En het was geweldig. Ik kan niet wachten tot we weer mogen. Na de zomer.
Want met die chagrijnige ouwe opa Gerrit sluit Peter, Roodkapje en de wolf wel héél prachtig aan op het thema van de Kinderboekenweek.
Roodkapje zit in de boom terwijl de wolf rondloopt en wacht tot ze eruit valt
De kinderen hebben zich goed voorbereid en zijn verkleed gekomen.
