Vandaag was het zover. De finale. Namens de Schoolschrijver mocht ik, samen met Esmé van het Poëziepaleis in Groningen, vijf kinderen begeleiden in het schrijven van hún speech over vrijheid. De speech die één van hen op 5 mei mag houden tijdens het officiële programma, waar ook de minister-president komt. De speech die straks HEEL Nederland zal zien, omdat de NOS hem gewoon live gaat uitzenden!
Ik heb in de afgelopen maand twee workshops gegeven, en daarna als een echte, superstrenge redacteur de verhalen van Carmen, Sarah, Elianne, Dennis en Melle gelezen en geredigeerd. En daarna nóg een keer geredigeerd. En toen ging Esmé er nog een keer overheen. Ik word zelf altijd kwaad als een redacteur zeurt over mijn teksten, maar deze kinderen mailden aardige dingen terug zoals:
heel erg bedankt ik vindt dat je hem heel sterk hebt gemaakt.
En ik hoop dat je later met esme redacteurs worden want jullie kunnen het heel goed.
Vandaag was het zover. Om half twee stonden de vijf deelnemers klaar in het Provinciehuis in Groningen. Eerst kregen ze nog een workshop Presenteren, van oud-stadsdichter Joost Oomen. Dat hielp behoorlijk tegen de zenuwen. Ze sprongen, deden de split, gingen in hun beste standbeeldpose staan, schreeuwden, fluisterden en oefenden hun speech voor de microfoon, in de zaal waar 400 jaar geleden de Provinciale Staten al vergaderden. Joost gaf ze goeie tips, en daarna mochten ze backstage nog even wat drinken, en backstage, dat was dus óók al zo’n mooie ouwe zaal. ‘Doe maar geen cola,’ zei Joost, ‘want dan ga je nog meer stuiteren. Ach, toe ook maar, ik ben jullie vader niet.’
Er waren vaders en moeders en opa’s en oma’s en vrienden en bff’s, en er was natuurlijk een zeer deskundige jury. Gedeputeerde Fleur Gräper was juryvoorzitter, en de rest van de jury bestond uit leden van het 4-5 Mei comité en echte schrijvers. Ik was buitengewoon trots op mijn vijf kinderen. Wat deden ze het goed. En rustig. En enthousiast. Ze pakten de jury helemaal in. ‘Ik heb Dennis nog nooit zo serieus gezien,’ hoorde ik een jongen achter me fluisteren. En ik zag de vader van Sarah glimlachen toen ze vertelde over hoe belangrijk vrijheid is voor haar familie, die uit Libanon komt.
