Natuurlijk was er niemand die wat aan ons merkte. Wij deden net of er niks aan de hand was. Maar ondertussen nam de spanning de laatste weken behoorlijk toe onder ons, kinderboekenschrijvers. Wanneer zouden we wat horen van Lira? Elk jaar in november of december worden de uitleencijfers van het jaar ervoor bekend gemaakt. Voor elke keer dat je boek geleend wordt, krijg je geld. Een heel klein beetje geld. Een verwaarloosbaar beetje. Zo’n klein beetje dat je het niet eens op zou rapen als je het op de straat zou zien liggen. Maar stel nou dat er vijftigduizend kinderen je boeken geleend hebben, een hele Kuip vol, zeg maar, dan is dat toch wel een heel fijne decemberbonus. Dan kun je daar bijvoorbeeld de verwarmingsmonteur van betalen. En met een beetje geluk de tandarts ook nog. En heel misschien houd je nog geld over voor een paar lekkere laarsjes.

Ik ben de laatste maanden in heel veel bibliotheken geweest, en ik hoor steeds hetzelfde: we moeten sluiten. Er is geen geld meer. Al die dorpsbibliotheken – sommige net opgeknapt – gaan dicht, de komende jaren. Ontzettend jammer. Voor ons, schrijvers. Want wij willen geleend en gelezen worden. Maar vooral voor de kinderen en de volwassenen, die dan geen bibliotheek (en in sommige gevallen ook geen dorpshuis) meer in de buurt hebben. Die hele einden moeten rijden om naar een bibliotheek te kunnen. Niet handig als je wilt dat kinderen gaan lezen. Veel scholen krijgen een eigen bibliotheekje, en dat is natuurlijk prachtig. Maar de omvang van zo’n bibliotheek valt meestal erg tegen. Er is veel minder keus dan in een gewone bibliotheek. Voor de bejaarden die niet makkelijk in de auto of op de fiets springen is het trouwens ook knap balen.