Eerst hoorde ik een fluitend geluid, net als in een tekenfilm, zoals wanneer Bugs Bunny uit de lucht komt vallen. En toen dus die knal. Het was niet zomaar een onweersknal of een oudjaarsknal, een driedubbele strijker of zo, nee, dit was een SUPERGIGAHARDE BENGBANG DREUN DEWERELDVERGAATKNAL!!
Die nog erger werd omdat de ramen sprongen en het glas op de grond viel. En omdat alle meisjes gilden. En omdat Matteo (die altijd zit te wippen) van zijn stoel viel en per ongeluk ook de tafel mee trok.
‘Een bom!’ riep Luuk.
‘Woo hee!’ schreeuwde Tom. ‘Carbid! Ze zijn aan het carbidschieten.’
‘Brand!’ riep Florentine. Dat was natuurlijk onzin, want er was geen vuur te zien, alleen maar rook en stof en allemaal glasscherven die knerpten onder je voeten, maar alle meisjes gilden nu nog harder, en Anna riep: ‘Ik heb bloed! Meester! Ik heb bloed aan mijn hand!’
‘Ik heb glas in mijn haar!’
Matteo was alweer overeind gesprongen. ‘Kijk!’ riep hij. ‘Kijk nou naar het fietsenhok!’
Ik rende naar het raam om te kunnen kijken. Woow. Het fietsenhok lag plat.
Hij is af. Hij is weg. Het boek dat ik samen met Cees Dekker, hoogleraar moleculaire biofysica, heb geschreven ligt bij de uitgever en we kunnen er niets (ik herhaal, Cees, NIETS) meer aan veranderen. Twee jaar geleden interviewde ik Cees voor Eva Magazine, en ik vond het ontzettend interessant wat hij allemaal vertelde over de uitdijing van het heelal, over evolutie, over cellen en over zijn geloof. Een professor (die vorige week de prijs voor de Akademiehoogleraren won) (en die in mei 2,5 miljoen EU-subsidie kreeg voor een onderzoeksproject naar kunstmatige celdeling), die wetenschapper én christen is.
‘Ik droomde dat ik met @cees_dekker een kinderboek schreef over oerknal, evolutie en creadinges’ schreef ik de volgende dag op Twitter. ‘Goed idee!’ twitterde Cees terug.
Het duurde even. Het duurde ruim twee jaar. En het was een heftig proces. Met z’n tweeën schrijven is al een bijzondere opgave, maar daar vonden we al snel een manier voor.
Maar een avonturenboek met een boodschap? Dat was een geheel nieuw genre voor me. Ik schrijf nooit boeken met een boodschap. Ik schrijf gewoon verhalen. Avonturen. Leuk en vrolijk of serieus of spannend. Daarnaast schrijf ik ook non-fictie – boeken over de bijbel – maar ik heb die dingen nooit gecombineerd. Hoe schrijf je een avontuurlijk boek dat ook nog informatief is? Een boek waarin je laat zien dat je als christen niet bang hoeft te zijn voor wetenschappelijke ontdekkingen, dat je onbekommerd vragen mag stellen en onderzoek mag doen – en dat het dan ook nog leesbaar en spannend is? Het leek onmogelijk, en halverwege heb ik (beken ik nu) op het punt gestaan om op te geven. Het was een verleidelijke gedachte, maar ik heb hem meteen verworpen. Ik wist dat het boek er moest komen.
En het is er bijna. Het boek over Tycho die na een meteorietinslag op zoek gaat naar vragen over het ontstaan van het leven. 61 minuten voor het verstrijken van de deadline hebben we het ingeleverd.
Meer weten over Cees Dekker? Hieronder vind je een interview!
