Peter, Roodkapje en de wolf

3 november 2020
Posted by Corien Oranje

Het was een helse rit naar Winterswijk, met stormachtige wind en regen en hagel, en vrachtwagens die heen en weer woeien over de weg. En toen kwam ik ook nog in het holst van de nacht in Duitsland terecht, op kleine weggetjes met opbrekingen en omleidingen, weggetjes waar je geen auto kon tegenkomen, want dan zou je kilometers lang achteruit moeten. Ik werd een beetje ongerust. Zou ik soms helemaal verkeerd zijn? Zou er soms ook een Winterswijk in Duitsland zijn? Dat zou net wat voor mij zijn, om totaal verkeerd te rijden. Ik zette de auto stil op een verlaten industrieterrein en controleerde in het donker mijn tomtom. Nee, ik zat goed, ik moest echt via Duitsland om Winterswijk in Nederland te bereiken. Vreemd.
Gelukkig kwam ik na uren zwerven eindelijk veilig aan in Winterswijk, waar ik de volgende dag zou optreden met de musici van het Gelders orkest. We hadden een dag lang opvoeringen van Peter, Roodkapje en de wolf. Niet in een verbouwde gymzaal of een kerk, maar in een echt theater. Met een toneel en met coulissen en met licht en geluid dat Richard Jansen – slagwerker en jager – níet zelf hoefde op te stellen, en met een echte geluids- en lichttechnicus, die een zonnige ochtend kon doen, en wolken en bliksemflitsen. En met honderden kinderen op klapstoeltjes. Sommige zeiden dat ze niet van muziek hielden, maar ze raadden alle instrumenten goed, ze hielpen mee met het regen- en windkoor, en ze klapten mee in de maat, hun handen boven hun hoofd, ze zwaaiden naar eend die rondliep op zijn zwemflippers en ze voelden na de voorstelling met heel voorzichtige vingers aan de fagot van opa. En één van die kinderen speelde dus gewoon Roodkapje. Hup. Zomaar in een boom op het toneel, alsof ze het elke dag deed.

Aan het eind van de middag reed ik terug. Wat een vreemd piepend geluid maakt die vrachtwagen voor me, dacht ik. Die moet nodig iets aan zijn remmen laten doen. Tjongejonge, dat gepiep gaat maar door terwijl hij helemaal niet remt. Het stinkt trouwens ook behoorlijk. Naar verbrand rubber stinkt het.
O wacht. Ik was het zelf. Ik had de handrem nog opgetrokken.