Ook zo’n vraag die kinderen mij regelmatig stellen.

‘Gelukkig niet,’ zeg ik dan. Want het lijkt me namelijk helemaal niet leuk om beroemd te zijn.

Beroemde mensen zijn mensen van het middelpunt. En ik voel me toch meer gelukkig als mens van de achtergrond. Als schrijver werk je ook meestal op een achteraf-plekje. Gewoon met een ‘niet storen’ bordje aan de deurklink.

Niemand die weet wat jij zit uit te broeden achter je bureau. Daar geniet ik van.

Totdat er een (actie)boek van je hand verschijnt. Of je een prijs wint. Dan sta je namelijk zomaar ineens met naam en toenaam (en foto) in krant of tijdschrift. Hetgeen weer tot gevolg heeft dat mensen je herkennen op straat. ‘Hé, ik heb je gezien… in de Visie.’

‘Dat zou kunnen,’ mompel ik terug.

‘Mooi stukkie.’ Tja, wat moet ik daar nu weer op zeggen… Soms weet ik dat gewoon even niet. Wel weet ik steeds beter wie op welke krant of tijdschrift geabonneerd is.

Schoolbezoeken doen ook het nodige. Een paar weken geleden liep ik door een van de filialen van een overbekende drogisterijketen. Een paar kinderen meenden ook iets bekends te zien. Ze lieten zelfs de snoepschep even voor wat het was. ‘Bent u de schrijfster?’

Ik kon het niet ontkennen. De kinderen keken elkaar aan met een zie-je-wel blik. ‘U was een keer bij ons op school…’ Tja, ook dat is heel goed mogelijk.

‘Vond je dat leuk?’ durf ik te vragen, waarop geen van hen natuurlijk ‘nee’ durft te zeggen.

Van ’t  weekend was ik bij het tankstation. Bij het afrekenen kwam een moeder met haar dochtertje van een jaar of zes binnen. ‘Ja,’ zei de moeder tegen haar dochter, ‘je had gelijk, … (naam), dit is echt de mevrouw van de boeken.’

Het meisje kroop ineens verlegen achter haar moeder weg. Ik had niks om achter weg te kruipen, dus probeerde ik een praatje met het kind te maken. Ze bleef schuchter.

(waarschijnlijk kroop ze pas weer uit haar schulp toen ik in mijn auto stapte)

‘Ja,’ zei de moeder nog, ‘je hangt nog steeds bij ons op het prikbord.’

Terwijl ik naar de auto liep vroeg ik me af hoe dat laatste eruit zag.

Ja sorry, een schrijver heeft soms een beetje teveel fantasie…

Dus ben ik beroemd? Nee, en toch ook een klein beetje ja. Af en toe. Geen BN-er, maar soms een klein beetje BCN-er (Bekende Christelijke Nederlander) Of: BR-er. (Bekende Rouveniger)

Of ik daar last van heb? Ach, ik leer er steeds beter mee om gaan. Al zeg ik het zelf.