En dan besluit je hoofdpersoon proletarisch te gaan winkelen. Tja, je moet je als schrijver toch enigszins inleven, dus… op naar de AH. Bij de kassa’s aarzel ik. Zal ik… proberen hoe dat werkt? Hoe dat voelt? Voor één keer dat ene artikel ‘per ongeluk’ vergeten te scannen? En dan? Stel dat mijn hoofdpersoon hierna nog gekkere dingen gaat doen

Mensen, weer gerust. Ik heb de verleiding kunnen weerstaan. Er zijn grenzen aan het inleven. Bovendien leek het me ook niet zo handig om als schrijver op deze manier in het plaatselijke krantje te komen.

Wel heb ik een aantal vragen gesteld aan de toeziend medewerker bij de zelfscankassa’s. Eerlijk gezegd ben ik best wel geschrokken van zijn verhaal. Er wordt veel gestolen. Door allerlei mensen. ‘Stelen,’ zo benadrukte hij, ‘is absoluut niet gebonden aan huidskleur of leeftijd.’ Ach, dat wist ik als gereformeerd opgevoed wezen natuurlijk allang. Hoe was het ook weer? Onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Van nature.

Tenzij… Volgens deze regels uit de catechismus is er dus geen reden om je  boven de ander te verheffen. Ook niet boven een winkeldief.

P.S. Er zijn trouwens ook mensen die wroeging krijgen. Soms nog jaren later, getuige onderstaand briefje. ‘Een beetje derving gemaakt.’ Tja, zo kun je het ook noemen…