We zijn er! We stappen de auto uit en strekken onze benen. Het was een hele rit door de Zwitserse Jura. De deur gaat open en mijn oom Frédy loopt ons tegemoet. Hij lijkt kleiner te zijn geworden de afgelopen jaren. Bijna kaal, de groeven rond zijn mond zijn dieper en zijn tred is iets gebogen. Als ik naar hem toeloop, zie ik aan zijn houding dat hij niet meer weet wie ik ben. Ik geef hem drie zoenen en vertel dat ik Mira ben, de dochter van Coby en Wim. Zijn gezicht licht op. Coby kent hij, het zusje van zijn geliefde Paula. Hij kijkt langs mij heen en ziet mijn moeder. Breed glimlachend stapt hij op haar af.
Tante Paula leeft al bijna acht jaar niet meer, en toch heb ik half de verwachting dat ze op ons toe zal lopen. Haar parelende lach klinkt al in mijn oren. Maar als ik het huis binnenstap, is het stil. Op de boekenkast staan talloze foto’s van hun kinderen, klein en achterkleinkinderen. In het midden staat een zwartwit portret van een jonge Paula. Met haar mooie, gelijke trekken en heldere lach kijkt ze me aan. Ik slik. Naast mij huilt mijn moeder.
‘Het is gek om hier weer te zijn.’ Ze loopt de keuken in en snuit haar neus. ‘Hoe vaak heb ik hier gezeten, terwijl we zo heerlijk kletsten over alles! Wat stom dat ik nu huil, ik ben hier sinds haar overlijden toch al vaker geweest!’ ‘Je mist haar. Ik vind het niet gek dat je daarom huilt.’ Ik sla mijn arm om haar heen en zie dan dat mijn vader ook zijn emoties weg slikt. We vinden het allemaal moeilijk en voelen het gemis even scherp. We zetten ons aan tafel. Oom Frédy buigt zijn hoofd en spreekt een dankgebed uit. Het is in het Frans, ik kan het ongeveer volgen, het zijn woorden die ik talloze malen hoorde aan deze tafel.
Tijdens de maaltijd halen we herinneringen op en de ogen van oom Frédy glimmen iedere keer als hij iets over tante Paula zegt of hoort. Ik ben verrast. Had ik verwacht een oude man te zien die het leven zat is omdat hij zijn geliefde mist? Die met zijn hoofd in het verleden leeft -omdat toen alles beter was- en zeurt om alles wat niet meer is?
Ik zie een man die niet zucht en klaagt, maar dankbaar is voor ieder moment dat hij leeft, hij geniet van alle herinneringen, stuk voor stuk. Hij praat met een klein lachje en glinsterende ogen.
Wat is dat aanstekelijk! Deze man, bijna negentig, maar met blijdschap en liefde viert hij zijn herinneringen.
