Ergens, in een schimmig ver verleden, moet het hebben plaatsgevonden. Misschien wel in de nazomer, als de bladeren beginnen te verkleuren van geel tot oranje en de tanende zonnestralen de tinten verdiepen. Rijen mensen moeten er gestaan hebben, de een ongeduldig van zijn ene voet op zijn andere wippend, de ander dromerig voor zich uit starend, fysiek aanwezig maar psychisch in een andere wereld…

Aan het einde van de rij wachtte een grijze dame achter een tafeltje. Haar ogen hadden de kleur van pure chocolade en straalden een geruststellende wijsheid uit. Op haar slapen getuigden de fijne kraaienpootjes, als kleine waaiers, van haar vele glimlachjes. Niemand in de rij wist hoe oud ze was, maar het stond vast dat ze oud was; sommigen fluisterden dat ze het begin van de wereld nog had meegemaakt.

In die rij had ik moeten staan, maar ik heb hem gemist. Misschien heb ik me aangesloten bij de colonne waar de sproeten werden uitgedeeld, dat zou goed mogelijk zijn. Ik stond vast helemaal vooraan, want als de zonnestralen mijn huid betasten, laten ze ronde, koperkleurige afdrukken achter.

Vaak draait de wereld harder dan ik lopen kan. De ongeschreven regels over hoe je je ten opzichte van anderen zou moeten gedragen, drijven me geregeld tot waanzin. Op die momenten denk ik dat iedereen deze regels kent en in de rij heeft gestaan waar de grijze dame ze vlijtig uitdeelde, maar ik was er niet bij.

Als ik eerlijk naar mezelf kijk, mis ik op sociaal gebied een paar aansluitingen. Vaak heb ik het gevoel alsof ik erbuiten of ergens aan de rand sta, alsof het leven zich ergens afspeelt waar ik niet bij kan. Toen ik een boek ging schrijven en de uitgever met mij aan de slag ging, viel het kwartje: ik hoor geschift te zijn, want ik ben een schrijver, toch?
De eerste opluchting heeft aardig lang aangehouden. Ik wist nu hoe het zat: schrijvers horen een vreemde eend in de bijt te zijn, dus ik ook.

Toch haalt het gevoel van verloren-zijn met steeds weer in, alsof ik het aan een elastiekje met me meedraag. Ik pas nergens in. Het is een naar gevoel en eigenlijk altijd werpt het me terug op de belangrijkste personen in mijn leven: mijn Maker en mijn gezin. Waarschijnlijk heeft mijn Maker mij niet zo geschift bedoeld, maar Hij wil me vast gebruiken.

Die grijze dame kan het heen-en-weer krijgen.