Een van mijn mooiste herinneringen in mijn leven is een tienerkamp waar ik mijn hart aan de Heer Jezus heb mogen geven. Ik moet vijftien jaar zijn geweest, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was de dag dat mijn leven voorgoed veranderde. Ik was vol van Hem en na het kamp wist ik het zeker: ik wil altijd bij Jezus horen. Op mijn zeventiende jaar zei ik voor in de kerk: ‘Ja, ik wil U volgen, Jezus.’ Ik deed belijdenis van mijn geloof voor vele getuigen.

Kiezen voor Jezus, dat is niet eenvoudig gegaan in mijn leven. Ik heb geworsteld en had een hoop vragen: Wie is God eigenlijk? Hoe is zijn karakter? Mijn beeld van Hem was verwrongen door de slechte relatie die ik had met mijn eigen ouders. Tegelijkertijd had ik die worsteling er wel voor over. Want ik dacht: er moet meer zijn dan wat ik zelf denk en zie.

Met veel vragen en pijn ging ik op mijn vijftiende jaar naar een christelijk zomerkamp. Ik was nog geen jaar uit mijn pijnlijke thuissituatie weggehaald en woonde nog maar net bij een pleeggezin. Wat was het voor mij een cadeau dat God Zichzelf op de laatste kampavond liet zien. Had ik toen op al mijn vragen antwoord? Nee, ik kreeg door deze ontmoeting met God alleen maar meer vragen. Maar wat was ik benieuwd naar deze God en Vader. Wat een ontlading, wat een zegen, wat een prachtige avond!

Na het kamp ging ik belijdeniscatechisatie volgen, las veel uit de Bijbel, luisterde preken en ging naar allerlei christelijke activiteiten. Zo leerde ik steeds meer over God. Op mijn zeventiende jaar wilde ik dolgraag voorin de kerk ja zeggen tegen de Heer.

Mijn vragen over wie God is, zijn nog lang niet allemaal beantwoord. Daarvoor is Hij te groot, te mysterieus, te heilig en te veelomvattend. Maar dat maakt het geloven in God voor mij zo avontuurlijk. God is niet te stoppen in een hokje of vakje. Tegelijk geeft Gods Naam, Ik ben die Ik ben, mij een vaste grond onder mijn bestaan.

Die Naam is voor mij genoeg om het leven hier op aarde te leven – met alle mooie facetten en alle pijnlijke dingen die er zijn.

Ik heb op mijn zeventiende jaar hardop ja gezegd tegen Jezus. Maar waar ik nog meer dankbaar voor ben, is dat Hij mij eerst heeft uitgekozen. Nog voordat ik bestond heeft Hij ja gezegd tegen mijn leven.  Ik koos voor Hem, maar Hij koos nog eerder voor mij. Dank U Jezus, voor wat U voor mij hebt gedaan!