‘Hoi Mieke! Hoe gaat het met je?’
‘Mmm, gewoon, zijn gangetje,’ antwoordde Mieke op een toon die liet doorschemeren dat ze dat gangetje maar saai vond. Dat ze verlangde naar wat minder sleur in haar leven. Wat meer reuring.

Haar reactie bleef me die week bezighouden toen er van alle kanten berichten op me af kwamen over mensen wier leven verre van saai was. Verre van gewoon. Na een paar dagen griep met alles erop en eraan, gevolgd door een aantal weken hoesten en proesten wil je toch niks liever dan gezond zijn, gewoon gezond? En als je liefste na een kort ziekbed het tijdelijke verwisselt voor het eeuwige en jij ontredderd achterblijft, dan zou je toch niets liever willen dan dat alles nog gewoon was zoals het tot voor kort nog geweest was?

Als je op een dag bij terugkeer op het station merkt dat je fiets – dat ding waar je zo vaak op gefoeterd hebt, omdat je ermee door weer en wind moest – gestolen is, wil je toch het allerliefste de tijd terugdraaien, zodat-ie er gewoon nog staat en je niet op zoek moet naar alternatief vervoer?

Het gezin van een van je vrienden komt op zijn kop te staan door een opeenstapeling van tegenslagen en verdrietige gebeurtenissen. Denk je niet dat zij dolblij zouden zijn als hun leven weer gewoon was zoals voorheen?

Want weet je, je beseft pas hoe bijzonder gewoon is, als het niet meer gewoon is. Als het heeft plaatsgemaakt voor iets ongewoons. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt, zeggen ze weleens.

Toegegeven, soms kan het heerlijk zijn om de sleur van alledag even te doorbreken voor iets nieuws, iets buitengewoons. Maar is het zelfs na een verrukkelijke vakantie van een aantal weken niet heerlijk om thuis te komen en weer in je gewone leven te stappen? De draad gewoon weer op te pakken?

Miekes simpele reactie op mijn vraag heeft me enorm aan het denken gezet en ik ben eruit. Doe mij maar gewoon.