De jurk is er nog, ergens in een plastic krat op zolder. Een heerlijk zonnige kleur geel, waarvan ik nu zeg dat de kleur vreselijk slecht bij mij past. Ik heb een aantal kledingstukken bewaard, die het verhaal vertellen van een bijzondere dag. Ik pas er voor geen kilometer meer in, maar het verhaal dat de jurk vertelt loopt nog steeds…

In het intense jaar van examen doen en het kiezen van een vervolgopleiding besloot ik ook belijdenis te gaan doen. Ik vond het wel bij elkaar passen. Voor mijn studie zou ik op kamers gaan, zelfstandig gaan wonen en beslissen. Wat zou het mooi zijn als ik dan ook zelf met God zou leven. Ik zou dan niet meer kunnen meeliften met mijn ouders in bijbellezen, bidden, kerkgang en allerlei andere zaken. Ik moest het zelf gaan doen.

Natuurlijk geloofde ik al jaren zelf. Ik las al lange tijd zelfstandig in de bijbel en had al heel wat aantekeningen in bijbelse dagboekjes gekrabbeld. Vragen, uitroepen, twijfels en gebeden.

Ik kan niet zeggen dat dit een moment van bekering was. Zelfs niet van vernieuwing. Het was wel een moment van zelfstandigheid. Zelf wilde ik als kind van God leven, als dochter van de Allerhoogste. Zelf wilde ik horen bij de kerk, mijn plaats innemen. Het was een prachtig moment, hoewel het niet veel meer dan dat ene woordje JA was. En daarna de zegen: “Doch de God van alle genade, die u in Christus geroepen heeft tot zijn eeuwige heerlijkheid, Hij zal u, na een korte tijd van lijden, volmaken, bevestigen, sterken en grondvesten” (1 Petrus 5:10).

De jurk past niet meer. Maar deze belofte ben ik nog steeds aan het uitleven!