Op mijn werkkamer hangt een oorkonde; Winnaar van het groot dictee der dyslexie. Ja, je gelooft het niet, maar eens in mijn leven heb ik een dictee gewonnen van een heel rijtje bollebozen, en dat terwijl spelling mijn beste kant beslist niet is. Het was dan ook het groot dictee der dyslexie. Dyslectisch ben ik ook niet echt, al ben ik wel een slordige lezer, die er van alles bij verzint, een van de redenen waarom mijn vrouw blij is dat ik nog nooit heb hoeven preeklezen. Ik kijk nog eens glimlachend naar de oorkonde die ik meer aan geluk dan aan wijsheid te danken heb. Via mijn schrijversmailadres kreeg ik een uitnodiging om deel te nemen aan het groot dictee der dyslexie. Nieuwsgierig las ik het mailtje door. De jeugd van de Christenunie organiseerde in samenwerking met andere politieke jongeren waaronder de jeugdige SGPertjes een groot dictee, om meer aandacht te vragen voor het probleem van de dyslexie. Een en ander moest resulteren in een manifest dat aangeboden zou worden aan afgevaardigden van de kleine christelijke fracties in de tweede kamer. Om het dictee wat landelijke bekendheid te geven had men besloten bekende Nederlanders te vragen, en men vond dat ik daar wel bij hoorde. Dat streelt wel een beetje natuurlijk. Daarbij heeft dyslexie mijn warme belangstelling. Ook dat jaar was ik mentor van een aantal leerlingen die in meer of mindere mate last hebben van dyslexie. Mijn nieuwsgierigheid was inmiddels wel zo geprikkeld dat ik samen met mijn vrouw naar Utrecht trok. Ruim op tijd arriveren we in het universiteitsgebouw waar het dictee zal plaatsgrijpen. Zo bekend dat ik meteen herkend wordt blijk ik niet, maar als ik mij aan enige organisatoren heb voor gesteld valt het kwartje, en word ik verder als VIP behandeld, wat onder andere inhoud dat de koffie verder gratis is. Langzamerhand stroomt de zaal vol. Echt hele bekende Nederlanders zijn er niet. Op mijn vraag legt de organisatie uit dat het strikken van BNers nog al tegen was gevallen. Er worden wat namen genoemd van lieden die zich inderdaad echt mogen verheugen in landelijke bekendheid, maar die je stuk voor stuk minstens een jaar van te voren moet benaderen wil je enige kans maken op een piepklein gaatje in de agenda. Toch kom ik terecht in een heus forum met “bekende” Nederlanders. We moeten ons nog wel even aan elkaar voorstellen, want bekendheid is altijd relatief. Joke Verweerd leidt het dictee dat uit drie onderdelen bestaat. Eerst wordt er een zin getoond waar met opzet fouten in gemaakt zijn. Je krijgt de zin een paar seconden te zien, en moet die vervolgens opschrijven inclusief de fouten. En dat valt beslist niet mee, omdat je eerst al de fouten moet onthouden, en ze vervolgens niet per ongeluk toch goed op moet schrijven. Aan het gezucht en gekreun om mij heen merk ik dat ik niet de enige ben die dit lastig vindt. Zelfs de professoren in het rijtje “deskundigen” hebben er moeite mee. Het tweede onderdeel gaat me beter af. Er wordt een zin getoond waarbij iedere letter van een verschillen lettertype is. Na een paar tellen moet je de zin opschrijven. Het derde onderdeel vinden de meeste deelnemers het moeilijkst. Joke leest een zin voor, en wij moeten van alle woorden elke letter in spiegelbeeld schrijven. Omdat ik makkelijk in blokletters schrijf lukt het me een beetje. Alleen de S en de N zijn echt vervelend. Daarna mogen de blaadjes ingeleverd. Ik weet niet of het feit dat een groot deel van de jury uit dyslectici bestaat er debet aan is, maar aan het eind kom ik als winnaar uit de bus. Ik heb er vier kranten mee gehaald en er een leuke oorkonde aan overgehouden, die op deze manier broederlijk naast mijn eigenwijsprijzen op mijn werkkamer is komen te hangen.