Auteur Maureen Johnson vergelijkt het schrijven van een boek met een tocht dwars door Australië. In het begin is alles prachtig en groen, maar hoe verder je het land inkomt, hoe warmer en droger het wordt, en je wordt wanhopig en je weet zeker dat je nooit meer door die woestijn heen zult komen. Tot je eindelijk in de verte het groen van de kuststrook ziet en je weet dat je er bijna bent, en wat is het allemaal prachtig en heerlijk.
John Green vergelijkt het schrijven van een eerste versie van een boek met het omploegen van de grond. Het ziet er niet uit, maar je moet gewoon doorgaan. En pas als je geploegd hebt, begint het echte werk.
Ik sjok met een veel te zware rugzak op door het binnenland van Australië, de zon brandt in mijn nek, mijn water is bijna op, en ik denk erover om op te geven en gewoon op de grond te gaan liggen. Ik ploeg die vreselijke kleigrond om, meter na meter, en ik blijf steeds staan om om te kijken, ik weet het, ik moet het niet doen, het ziet er niet uit nu, maar ik moet doorploegen.
‘Waar gaan jullie heen op vakantie? Jullie gaan toch al bijna? O, wat heerlijk, vier weken!’
Help. Nee. Geen vakantie. Eerst moet dat boek af. Het actieboek. De novelle. Voor volwassenen.
25.000 woorden maar. Net zo weinig als een boek voor groep de middenbouw. Net zo weinig als de boeken over de Misdaadmonsters en de Superfriezen, die ik zo lekker achter elkaar door schreef, hop hop hop. Dit is anders. Dit is voor volwassenen. Ik haat volwassenen. Ik schrijf nooit meer voor volwassenen. Dit is een gevecht om ieder woord, en wat ik tot nu toe heb is een slordig omgeploegd aardappelveld. Ik moet nog 5222 woorden. En vrijdag gaan we weg.