‘Het zou leuk zijn,’ zei Aukelien Wierenga, mijn uitgever, ‘als we ook een musical zouden doen bij ‘Love you, miss you.’  ‘O, cool!’ riep ik. ‘Mag ik hem dan maken?’ Tja. Daar werkte ik mezelf in nog geen vijf seconden lelijk in de nesten. Ik heb vaker musicals gemaakt, maar de laatste (the human mailbox) was toch al een jaar of negen geleden, en ik ben er een béétje uit. Bovendien heb ik mezelf in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd door alvast een paar liedjes aan te leveren, die door de geweldige Lee Ann Vermeulen en haar man Rob op muziek zijn gezet. Deze bijvoorbeeld – ‘stap over de lijn’. (Zoiets als in ‘over de streep’) (maar de brugklasmentor van mijn zoons gebruikte deze methode al een paar jaar vóór Arie Boomsma)

Maar die liedjes moeten natuurlijk wel in de musical passen. En als ik naar andere musicals kijk, zie ik dat er allerlei verhaallijnen door elkaar moeten lopen, en dat je 24 rollen nodig hebt, met de mogelijkheid om dat aantal uit te breiden en in te krimpen, dat iedereen een gelijkwaardige rol moet krijgen, en dat het vooral grootst en meeslepend moet zijn. En grappig. En ontroerend. En in dit geval ook iets te maken moet hebben met Love you, miss you. En dat het dan ook vóór eind juni klaar moet zijn.

Voeg de volgende ingrediënten bij elkaar, mix drie weken lang op de hoogste snelheid, en zet het geheel dan één nacht in de oven.
– een astmatische hoofdpersoon
– een paar rappers
– twee bodyguards
– Albert Verlinde
– de winnares van The Choice of Holland
– een moeder op Birkenstocks
– een onmogelijke liefde
– een ontvoering
– een nerd die de eerste honderd cijfers van pi uit zijn hoofd geleerd heeft
– een bijzonder onredelijke onderbouwdirecteur

Ik kreeg het een beetje benauwd. Zou dit dan het moment zijn waarop ik door de mand zou vallen? Waarop het duidelijk zou worden wat ik zelf altijd al wist, dat ik eigenlijk helemaal geen schrijver ben, maar gewoon een middelmatige theoloog die elf jaar lang in de zandbak heeft mogen spelen? Gelukkig dat je op zulke momenten collega’s hebt die virtuele knuffels posten op Facebook. Of een bemoedigende speech (bedankt Marcel van Driel!). Ik ben niet de enige die last heeft van het door-de-mand-val-syndroom.

En gelukkig heb ik een fantastische uitgever, die ook jaren redacteur is geweest. En die me in een telefoongesprek hielp om alles op een rijtje te zetten. Snel verder!