Het wonder van Maartensdijk, hoe een kleine gemeenschap leeft met God. Tv-journalist en uitgever Leo Fijen maakte een kwart eeuw geleden furore met zijn eerste boek onder die titel. Een vitale kerk in een tijd van krimp en secularisatie, het kan, zo toonde dit boek aan. Maar hoe is het 25 jaar later? Niet meer iedere week een priester, de helft van het aantal leden, steeds meer zelf de kerk gestalte moeten geven met leken. Lukt het dan nog steeds vitaal te zijn? Leo Fijen laat opnieuw een ander en verrassend geluid horen. De toekomst is aan plekken van nabijheid en kleinschaligheid. De Sint Maartenskerk is zo’n plaats, met een kerkgang van 25% of meer en een centrale rol in het dorpsleven buiten het gebouw.
Lees 25 verhalen over een kwart eeuw kerk, een kleine geschiedenis die niet kleintjes is. Een verhaal over kansen in deze tijd. Niet als een succesmodel dat je zo kunt navolgen, maar wel als een inspiratie voor velen die nog steeds dromen over hun kerk ter plekke.
Leo Fijen is historicus en journalist en was als hoofdredacteur verbonden aan de KRO-NCRV. Voor deze omroep verzorgt hij nog steeds het Tv-programma Het geloofsgesprek. Tevens was hij hoofd van de omroep RKK. Momenteel is hij hoofdredacteur van magazine Klooster.
Margreet Florijn (geverifieerde eigenaar) –
Leo Fijen schrijft altijd met een prettige pen. Dat maakt ook dit boek weer tot een fijn leesbaar boek. En knap om 25 jaar het verschijnen van het wonder van Maartensdijk en 16 jaar na het verschijnen van het boek het wonder van Maartensdijk leeft verder, nu de triologie af te maken met dit boek. Je pakt er altijd weer iets van op en neemt het mee naar jouw eigen geloofsgemeenschap.
Nico Becht (geverifieerde eigenaar) –
Eindelijk een positief verhaal. Hier wordt je vrolijk en blij van. Verhalen waar ieder gemeentelid er toe doet, zowel de jongeren als jong volwassen als ouderen. Het boek lees je in een keer uit. Er zit zoveel herkenning in. Bedankt Leo.
Hans –
Een boek om in een keer uit te lezen, de belenis van een levende dorpskerk, zonder een naam te noemen, om welke personen het ging. Maar als lid van deze geloofsgemeenschap wist je wie ging en was het soms moeilijk om je emoties te laten zien.